In 2013 werd ik geconfronteerd met darmproblemen, in eens was mijn stoelgang nihil of bleef weg. Eens om de 4 weken had ik een stoelgang en wat er uitkwam, was minder dan een volle baby luier. Ik kreeg te maken met hoofdpijn, opgeblazen gevoel, minder trek  in eten, extreme oververmoeidheid en minder slaap. Zoals het betaamt, ben ik eerst naar de reguliere geneesheren gegaan en zes maanden later, bevond ik me in dezelfde situatie. Nu was het voor me tijd om even een stap op zij te zetten en naast de reguliere medische wereld ook bij een Ayurvedische arts met mijn hulpvraag te gaan. [br] [br]

Vertrouwend op mijn intuïtie ben ik op internet gaan surfen en kwam ik terecht bij de Ayurvedische Kliniek terecht. Mijn situatie was al zo ver gevorderd dat het enige geduld, doorzettingsvermogen en vastberadenheid er nodig waren om het vertrouwen in mezelf niet te verliezen. Door verandering van wat ik eet en hoe ik het eet en Ayurvedische kruiden ben ik naar huis gegaan. De prognose was dat de regulatie van mijn stoelgang na drie maanden behandeling, weer normaal zal worden; het heeft niet zo mogen zijn. Met volle moed en een grote dosis vertrouwen en vastberadenheid, zijn we doorgegaan door de behandeling over een andere boeg te gooien.[br] [br]

Zoals ik het al eerder heb aangegeven, mijn situatie was al zo ver ver gevorderd, in een woord: te belabberd. (Een keer om de vier weken poepen voor een volwassen persoon is niet gezond en de inhoud van wat er uitkwam, was niet groter dan een oliebol.) Afijn! met vallen en opstaan, nog meer vastberadenheid om hulpvraag de kop in te drukken, kreeg ik andere middelen en deze leken beter te reageren in mijn lichaam. We zijn nu twaalf maanden verder, mijn stoelgang komt nu beter op gang, twee keer per week ga ik naar het toilet; de rust keert langzaam terug, ik slaap beter, het opgeblazen gevoel is verdwenen.[br] [br]

Ik was misschien een van de moeilijkste klant die voor hulp bij deze arts aanklopte. Niks leek te helpen, mijn probleem leek zelfs zo nu en dan tot niks te leiden. Ondanks al deze momenten, bleef de arts rustig diep peinzend over welke middel hij nu weer te voorschijn moet toveren; vastberaden dat hij was om me te helpen zijn we met vallen en opstaan doorgegaan met de behandeling tot dat het gewenste resultaat bereikt was.[br] [br]

We hebben een marathon gelopen, diepe dalen gekend maar nooit opgegeven,  en zestien maanden later konden we met opgeheven hoofd en trots zeggen: “het was absoluut niet makkelijk, toch door doorzettingsvermogen, goede samenwerking en overleg, hebben we de hulpvraag onder controle gekregen en kunnen wij nu de vlag hijsen. ”   De uitdrukking en blijheid op het gezicht van de arts toen bleek dat de laatste gebruikte middelen nu echt werken zal ik niet vergeten. Wat een verademing, eindelijk het gewenste resultaat en de genezing zijn in zicht.[br] [br]

Dankbaarheid niet alleen voor mij maar ook voor al die mensen die bij deze arts geholpen worden of geholpen zijn geweest.[br] [br]

Dankbaarheid en tevredenheid zijn mijn slotwoorden hier.[br] [br]

Een mens te zijn op aarde, Francisca.